Αυτές τις μέρες διαβάζω τα παλιά μου blogs. Ψάχνω να βρω φωτογραφίες και κάποια κομμάτια που θέλω να ανεβάσω στο Blond, και παρατηρώ προσεκτικά και με κάποια έκπληξη τον τρόπο με τον οποίο έγραφα κάποτε. Κατά μια έννοια είμαι οπαδός της σχολής Κωστόπουλου, μου αρέσει να περνάει η αμεσότητα του καθημερινού λόγου στον γραπτό, αγαπώ τα κομμάτια που έχουν ψυχούλα και που κυλάνε αβίαστα σαν κουβέντα μεταξύ φίλων που μοιράζονται την οικειότητα των ανθρώπων που έχουν περάσει μαζί χαρές και λύπες.
Από την άλλη, με τρομάζει λίγο η άνεση με την οποία ανέβαζα στο διαδίκτυο κομμάτια της ζωής μου τόσο προσωπικά και σκέψεις τόσο ενδόμυχες. Ήμουν σχεδόν ατρόμητη και αυτό εξηγεί την ατάκα ενός αγαπημένου φίλου μερικές μέρες πριν, όταν συζητούσαμε ιδέες για το site μου. «Εσύ έχεις πει και έχεις γράψει τέρατα στο Internet, τι να σου κάνει ένα βιντεάκι?»
Δεν είχε άδικο, παρόλο που με ξένισε κάπως η κουβέντα του εκείνη την ώρα. Φαντάζομαι πως 10+ χρόνια πριν υπήρχε μια αθωότητα στα social media που τώρα πια έχει χαθεί οριστικά. Επίσης υπήρχε και μια ανωνυμία μια που πολύ λίγοι ήξεραν ποια ήταν στην πραγματική της ζωή η fevis. Ακόμα όπως μιλάω γράφω βέβαια, όμως μάλλον με τον καιρό μαζί με μένα άλλαξε και ο τρόπος που στήνονται οι ιστορίες μέσα στο μυαλό μου. Τώρα έχω περισσότερο στο νου μου εκείνους που θα με διαβάσουν παρά την διάθεση μου για ψυχανάλυση, και ακόμα περισσότερο έχω στο μυαλό μου εκείνους των οποίων η εικόνα επηρεάζεται από την εικόνα μου και που η ζωή τους είναι συνδεδεμένη με την δική μου. Και παρόλο που ακόμα τα posts μου λειτουργούν σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας και που συχνά πυκνά γράφω για να ξορκίζω αυτά που με ενοχλούν ή με στοιχειώνουν, κρατάω για τον εαυτό μου τα κομμάτια εκείνα που με κάνουν να νοιώθω ανασφαλής. Όχι απέναντι στις επιθέσεις των όποιων «ανωνύμων» - αυτές έτσι κι αλλιώς δεν σταματούν ποτέ- αλλά απέναντι στον εαυτό μου και στα όσα θέλω όντως να μοιραστώ με το κοινό μου, που έχει μεγαλώσει πια, όχι μόνο σε μετρήσεις αλλά και ηλικιακά.
Μεγαλώνουμε, και αλλάζουμε, αυτή είναι η ουσία, και παρόλο που εξακολουθώ να κάνω μια δουλειά που εμπεριέχει μπόλικη έκθεση, και που την κάνω με έναν τρόπο που κάνει ανθρώπους που δεν με έχουν συναντήσει ποτέ να νοιώθουν πως με ξέρουν, έχω μάθει πια να στήνω μια façade που μπορεί να μην έχει τεράστια διαφορά από την πραγματική Εύη, κρατάει όμως σίγουρα μια απόσταση ασφαλείας από τον πυρήνα μου που αποδεικνύεται παραπάνω από χρήσιμη. Αναγκαία. Και έτσι, έχω την άνεση να παρατηρώ όλο και συχνότερα τα πράγματα απ’ έξω και από απόσταση, όπως όταν κάνουμε μερικά βήματα πίσω για να απολαύσουμε έναν πίνακα ζωγραφικής και ταυτόχρονα, για να δούμε την μεγαλύτερη εικόνα. Και αναρωτιέμαι πόσοι άραγε, ακόμα και από τους πολύ κοντινούς και δικούς μου ανθρώπους, αντιλαμβάνονται την πραγματική αλλαγή.
Βλέπετε, τα τόσα χρόνια Χοϊμέ και αυτογνωσίας, με δίδαξαν το πιο μεγάλο και το πιο ουσιαστικό μάθημα. Πως η ζωή είναι ένα σενάριο που το γράφουμε μόνοι μας, ένα έργο που το σκηνοθετούμε, το φωτίζουμε και το στήνουμε εμείς για τον εαυτό μας, και όλοι οι άλλοι είναι οι συμπρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι που διαλέγουμε, πάντα για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Όταν το μάθεις αυτό, όταν το καταλάβεις πραγματικά και το βάλεις βαθιά μέσα στο μυαλό σου, αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να παίξεις τον οποιονδήποτε ρόλο αν αποφασίσεις πως υπάρχει λόγος, και να τον παίξεις με ταλέντο επιπέδου Κατίνας Παξινού και με αξιώσεις για Oscar. Γιατί όταν ξέρεις πως αυτό που κάνεις είναι «ψέματα», είναι ένα παιχνίδι που το παίζεις με κάποιον και πως όταν τελειώσει η παράσταση εσύ παύεις να είσαι ο ήρωας της και γίνεται πάλι ο αληθινός σου εαυτός, δεν σε νοιάζει αν θα τσαλακωθείς, αν θα γονατίσεις, αν θα κλάψεις ή αν θα θυσιάσεις τον εγωισμό σου, μια που μετά θα σηκωθείς, θα ξεσκονιστείς και θα επιστρέψεις πίσω στην πραγματική ζωή σου. Προσθέστε σε όλα αυτά και το μάθημα περί «δίκιου» και του πόσο άχρηστο και μάταιο πράγμα είναι να το διεκδικούμε αφού όταν το κερδίσουμε δεν έχουμε τι να το κάνουμε πέρα από το να το φορέσουμε παράσημο στον εγωισμό μας, και θα αντιληφθείτε πόσο ανακουφιστικό συναίσθημα είναι το να νοιώθεις πως δεν έχεις ανάγκη – ούτε και καμιά τρελή καούρα- να αποδείξεις το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Ειδικά όταν έχεις φτάσει σε μια ηλικία που έχεις δώσει τις εξετάσεις σου και έχεις πάρει τα διπλώματα σου. Και προσωπικά, σε ότι έχει να κάνει με «διπλώματα» έχω μεγάλη συλλογή. Πριν γίνω η middle aged κυριούλα του σήμερα, υπήρξα κάτι εντελώς διαφορετικό και trust me, ελάχιστα πράγματα μπορούν να με εκπλήξουν πια πραγματικά, και ακόμα λιγότερα να με τρομάξουν ή να αποδιοργανώσουν για πολύ. Με εξαίρεση πάντα την υγεία και την ευτυχία του παιδιού μου και των δικών μου ανθρώπων.
Έτσι, όλο και συχνότερα κάνω πίσω και απολαμβάνω τις παραστάσεις που στήνουν οι γύρω μου. Σε πολλές από τις οποίες έχουν κρατήσει ρόλους και για μένα. Παρατηρώ ή και συμμετέχω όταν πρέπει, και ταυτόχρονα κρατάω mental notes που μου φαίνονται απίστευτα χρήσιμες στην πορεία, μια που είναι πολύ πιο απλό να καταλάβεις, να δικαιολογήσεις, ακόμα και να συγχωρήσεις τους άλλους όταν ξέρεις γιατί κάνουν αυτό που κάνουν, ποια είναι τα patterns τους και πια τα issues τους. Πολλοί μπορεί να πουν πως αυτό λέγεται manipulation. Εγώ πιστεύω πως λέγεται ωριμότητα. Και για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, πρέπει να πω πως την δική μου ωριμότητα την κέρδισα με στην βοήθεια των ανθρώπων της ζωής μου που στάθηκαν δίπλα μου και με ανέχτηκαν στα χειρότερα μου, και μέσα από τις δοκιμασίες που μου επιφύλασσε η συνάντηση μου με συνοδοιπόρους, συμπαίκτες, συμμάχους αλλά και αντιπάλους που με ώθησαν να ξεπεράσω τις κόκκινες γραμμές μου και να ψάξω να βρω το μάθημα που έκρυβε η κάθε απογοήτευση, το κάθε ψέμα, η κάθε ήττα. Γιατί τα μεγάλα μαθήματα τα παίρνουμε μόνο με τον δύσκολο τρόπο, να το θυμόμαστε αυτό. Στα εύκολα παίρνουμε μόνο χαρά, κουράγιο και fuel για να παλέψουμε το επόμενο shitstorm που έρχεται να μας πάρει παραμάζωμα.
Μεγαλώνουμε λοιπόν και μαθαίνουμε να χειριζόμαστε και να διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους και τις καταστάσεις, και εδώ πρέπει να πω πως νοιώθω ότι είχα την τύχη μέσα σ΄αυτά τα χρόνια που πέρασαν να εξελιχθώ και να βελτιωθώ, πράγμα μάλλον αντίθετο με την ηλικία μου, μια που, η παροιμία “you can’t teach an old dog new tricks” έχει βγει φαντάζομαι για κάποιον λόγο.
Εγώ παραμένω απολύτως up to new tricks ευτυχώς - μάλλον ως παλιό ροκάκι πιστεύω πραγματικά πως η πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει- και έτσι όχι απλά θέλω αλλά προσπαθώ με πάθος να αλλάζω, και να μαθαίνω καινούρια πράγματα, και να προσαρμόζομαι στους καιρούς, στις τάσεις και στις συνθήκες. Πάντα διατηρώντας το προσωπικό μου στίγμα ανέπαφο ελπίζω, μια που το παιδάκι μέσα μου παραμένει ο απόλυτος πρωταγωνιστής και το προφυλάσσω με αυτοθυσία από κάθε προσπάθεια της ζωής να το κάνει να ενηλικιωθεί και να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς για άλλα, πολύ πιο βαρετά και πολύ πιο ανούσια αναγνώσματα.
‘Ετσι, αυτή την εποχή ετοιμάζομαι για το επόμενο βήμα μου. Που θα είναι και το επόμενο παιχνίδι μου. Και είμαι πολύ excited, και πολύ χαρούμενη, και πολύ ανυπόμονη, και ονειρεύομαι καινούρια πράγματα, και κάνω σχέδια, και μέσα στην περιρρέουσα μιζέρια καταφέρνω να κρατάω την διάθεση μου ανεβασμένη και το ροζ μου φωτεινό και ανέπαφο. Και ελπίζω πως καταφέρνω να δημιουργώ και για τους ανθρώπους που αγαπάω μια νοερή ασπίδα απέναντι σε κάθε τι σκοτεινό και δυσοίωνο, ή έστω μια νοερή πόρτα προς ένα παράλληλο αισιόδοξο και χαρούμενο σύμπαν στο οποίο μπορούν να μπαινοβγαίνουν κατά βούληση. Και τα καλύτερα, μας περιμένουν…
